ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΧΙΛΛΕΑ ΑΡΧΟΝΤΗ

ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΥΘΕΝΑ

του 

ΑΧΙΛΛΕΑ ΑΡΧΟΝΤΗ

Στη β' Θεατρική Σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ρούμελης -11-12-13 ΙΟΥΝΙΟΥ!

 (φωτογραφίες Νίκος Στεφανής)

 

   Χτες, Κυριακή, ήταν μια ημέρα που μας χτύπησε την πόρτα το καλοκαιράκι. Το απόγευμα οι Σκηνοβάτες άρχισαν σιγά σιγά να καταφτάνουν ένας ένας στο Πνευματικό Κέντρο Σταυρού. Οι θέσεις γύρω από την «ιερή τράπεζα», κάτι σαν τη θυμέλη του αρχαίου ελληνικού θεάτρου, γέμιζαν από τα παιδιά που θα παίξουν την θεατρική παράσταση «Οι Ήρωες του Τίποτα στη Γη του Πουθενά» και από φίλους που στέκονται στο πλευρό των Σκηνοβατών. Ο καθένας έφερνε μαζί του τις σκέψεις του, τα λόγια του, τις ιδέες του για το έργο, πορτοκαλόπιτα, κρασάκι και τσιπουράκι. Γύρω από αυτή την «ιερή τράπεζα» έχουν γίνει ουκ ολίγες τέτοιου είδους ιεροτελεστίες. Υπήρχε όμως μια ανησυχία, μια αναστάτωση, με την καλή έννοια. Έμπαινες μέσα και έβλεπες όλους τους Σκηνοβάτες να κάνουν πρόβα ατάκες και διαλόγους λες και σε λίγες ώρες έπαιζαν παράσταση…

   Μαζί με το καλοκαιράκι μας χτύπησε την πόρτα και ένας επισκέπτης που τον περιμέναμε καιρό. Αλλά είναι έτσι η ζωή που μας έφερε αρκετά απρόοπτα μέσα στην θεατρική ομάδα, που έπρεπε να ηρεμήσουμε, να ανασυνταχθούμε για να μπορέσουμε να υποδεχτούμε τον άνθρωπο, γι’ αυτό και δεν έγινε νωρίτερα. Έτσι, μας τίμησε με την παρουσία του ο Αχιλλέας Αρχοντής ο συγγραφέας του θεατρικού έργου «Οι Ήρωες του Τίποτα στη Γη του Πουθενά». Ήρθε οδικώς από την Αγιά Λάρισας μαζί με τον γιο του Δημήτρη, για να δει από κοντά τους Σκηνοβάτες. Όπως όλοι μας, έφερε μαζί του καλούδια. Δύο σακούλες κεράσια Αγιώτικα. Δεν ήταν όμως μόνο αυτά που έφερνε μαζί του… Παρά το κουραστικό ταξίδι, έφερε τον ενθουσιασμό του, έβλεπες στα μάτια του μια σπίθα, όπως αυτή που βλέπεις στα μάτια ενός πατέρα που περιμένει έξω από την αίθουσα του μαιευτηρίου να ακούσει το πρώτο κλάμα του μωρού, του παιδιού του. Μόνο που το μωρό που περίμενε, μαζί του και η οικογένεια των Σκηνοβατών, δεν θα έβγαζε το πρώτο κλάμα σε τούτο τον κόσμο, αλλά την πρώτη ατάκα του ηθοποιού πάνω στη σκηνή… Δε θα ήταν το ανοιγόκλεισμα των ματιών του αλλά το ξεφύλλισμα του κειμένου με τους ρόλους… Δε θα ήταν το κούρνιασμα στην αγκαλιά του πατέρα και της μητέρας, αλλά η μεγάλη αγκαλιά όλων των ηθοποιών για να αντλήσουν και να δώσουν δύναμη ο ένας στον άλλον. 

   

   Έπιασα τον Αχιλλέα Αρχοντή να ανατριχιάζει από συγκίνηση και θαυμασμό, που και που να γυαλίζουν τα μάτια του… Γιατί είδε μπροστά του το θαύμα της γέννησης ενός θεατρικού έργου, να παίρνει σάρκα και οστά. Το κείμενο να είναι η ραχοκοκαλιά και τη σάρκα να είναι οι ηθοποιοί και όλα αυτά μαζί να δένουν τόσο αρμονικά που πλέον να έχει και ψυχή…

   Το κείμενο του Αχιλλέα, όπως ο ίδιος μας είπε, έχει πολλά βιώματα, όχι μόνο δικά του, αλλά στην ουσία όλων μας. Εμείς, οι Σκηνοβάτες, νιώσαμε πως με αυτό το κείμενο, υπάρχει κάποιος μακριά μας που ήταν λες και μας ήξερε από καιρό, που παρόλο που δεν τον είχαμε συναντήσει από κοντά. Γιατί αυτό το κείμενο είναι οι ίδιοι οι Σκηνοβάτες! Με την άνεση που τον διακρίνει και δεδομένο το γεγονός πως πρόκειται για έναν καλοπροαίρετο άνθρωπο που σέβεται τον συνάνθρωπό του, μας βοήθησε πολύ, μας διαφώτισε σε σημεία του κειμένου, που μόνο εκείνος γνώριζε ακριβώς τι σκεφτόταν και τι γινόταν μέσα του όταν το έγραφε. Μα το κυριότερο απ’ όλα είναι ότι μας έδωσε ώθηση, φρέσκα και ξεκούραστα φτερά για να μπορέσουμε μόνο με ένα πετάρισμα, να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε. Από εμάς εξαρτάται πόσο ψηλά μπορούμε να πάμε με το φτεροκόπημα.

 
   Έφτασε κάποια στιγμή να αποχαιρετιστούμε. Όταν του είπαμε πως νιώσαμε ιδιαίτερη τιμή με την παρουσία του και την πολύτιμη βοήθειά του σε πολλούς τομείς. Η αφοπλιστική του ταπεινοφροσύνη εντυπωσίασε. Είπε χαρακτηριστικά: «Είναι ένας σαλεμένος που άρχισε να γράφει ένα κείμενο, με βάση αυτά που έζησε, που παρατηρούσε, που ένιωθε. Ένας που συγγράφει ερασιτεχνικά και ξαφνικά μαθαίνει από το πουθενά πως το κείμενο αυτό άρεσε σε μια ομάδα και θα του δώσει ζωή. Ποιος θα έπρεπε να νιώθει ιδιαίτερη τιμή;»

   Μέσα από όλα αυτά, εύκολα διαπιστώνει κανείς πως, το θέατρο δεν «περιορίζεται σε μια θεατρική παράσταση μόνο...». Θέατρο δεν είναι μόνο ότι βλέπεις πάνω στο σανίδι, ούτε μόνο όσα γίνονται πίσω από αυτό. Είναι και όλα όσα συμβαίνουν στο διάστημα που προετοιμάζουν τα παρασκήνια. Το δέσιμο, οι ίντριγκες, οι διαφωνίες, οι στιγμές που συμφωνούν, οι αγκαλιές. Το θέατρο είναι σαν τη ζωή. Βλέπεις τη γέννηση ενός έργου, το ζωντάνεμα ενός κειμένου με ρόλους, την κατάθεση ψυχής της ομάδας, αυτοί που πέφτουν να δέχονται χείρα βοηθείας από τους υπόλοιπους μέχρι να φτάσει η σειρά τους (διότι όλοι κάποια στιγμή πέφτουμε, αλλά το σημαντικότερο είναι να σηκωθούμε), την υπόκλιση προς τους θεατές και τέλος την Αγκαλιά... Μάλιστα την Αγκαλιά με «Α», όπως ακριβώς συμβαίνει στις οικογένειες...